Chapter 14

      Jedną ręką szarpała go za ramię, chcąc zmusić do dalszej drogi, jednak Chris cały czas próbował się jej wyrwać. Sam był sobie winien. Powinien domyśleć się, że matka może podsłuchiwać jego rozmowy. Kiedy Christian zaparł się w miejscu, jego matka w końcu się poddała. Nie miała więcej sił, aby ciągnąć za sobą tego upartego chłopaka. I zdecydowanie nie chciała, żeby pół miasta się temu przyglądało.

      - Rób jak chcesz! Jesteś dorosły. Ale wiedz, ze twoja siostra pewnie chciałaby, aby dwójka tych przestępców poniosła konsekwencje!

      - Mamo, to nie są przestępcy! – nawet nie zorientował się, gdy znaleźli się pod wielkim budynkiem, gdzie roiło się od funkcjonariuszy w niebieskich mundurach. Przełknął nerwowo ślinę i wszedł za rodzicielką do środka. Grzecznie poczekał, aż załatwi wszystkie formalności i później był zmuszony udać się za policjantem do pokoju przesłuchań. Kiedy się tam znaleźli, Chris usiadł na jednym z wolnych krzeseł, lokując swoje dłonie na kolanach. Był naprawdę zestresowany i nie wiedział jak się zachować. Gdy mundurowy zaczął zadawać mu coraz to nowsze pytania, po prostu się pogubił. Język mu się plątał.

      - Przepraszam. Nie wniosę na nikogo skargi – mruknął, bawiąc się swoimi kciukami. Jego matka niemal spadła z krzesła, słysząc te słowa. – Nie zrobię tego, bo… on jest… był moim przyjacielem… - wyszeptał i nie czekając na reakcję rodzicielki wybiegł z komisariatu.

        Wyciągnął zza łóżka jakąś starą i brudną koszulkę, po czym rzucił ją na stertę reszty znalezionych niedawno rzeczy. Usiadł na brzegu łóżka, dokładnie przyglądając się każdej z nich i przez chwilę zastanawiał się, jak wcześniej upchał to, do tej torby. Niektórych z tych rzeczy nie nosił co najmniej od kilku miesięcy, więc spokojnie mógł zostawić je u matki. Co więc skłoniło go, aby zabrać je ze sobą? Może to, iż planował mieszkać w tym miejscu jak najdłużej. Przecież nawet w najgorszych koszmarach nie spodziewał się kolejnej wyprowadzki. A może raczej ucieczki?

       Odchrząknął cicho, ponownie zbliżając się do swojej szafy, gdzie znajdowała się reszta ubrań Justina. Chwycił za swoją ulubioną koszulę i ostatnią parę jeansów, jaką tam znalazł i kilka sekund później wrzucił ją do torby, która od samego rana stała na środku pokoju. Ilość rzeczy zgromadzonych w tym bagażu niebezpiecznie rosła i Justin przez chwilę zastanawiał się czy czasem przypadkiem na zabrał jakiś ubrań Zayna, bądź Nialla. Nie do końca wiedział co teraz z nim będzie. Nie był pewien czy Jake przyjmie go z otwartymi ramionami, gdy pojawi się w progu jego drzwi.

       Justin naprawdę nie chciał opuszczać tego miejsca, ponieważ strasznie się z nim zżył. Choć mieszkał tu tylko kilka miesięcy, przeżył tu swoje wzloty i przede wszystkim upadki. Ale miał tu kogoś kto zawsze go wspierał. Miał Nialla i Zayna, który zostawił go w najmniej oczekiwanym momencie. Ale Justin sam był sobie winien. To on na niego naskoczył. Bieber na samą myśl o tej dwójce chłopaków, poczuł jak robi mu się ciepło na sercu, ale chwilę później jego brązowe oczy zaszły mgłą. Potrząsnął szybko głową, nie chcąc dać po sobie poznać jak jest mu smutno i ruszył w stronę torby, próbując jakoś ją zapiąć. Jednak tak jak wcześniej przypuszczał, zamek nawet nie drgnął.  Zaklął siarczyście pod nosem, czując jak ogarnia go bezsilność i z tego wszystkiego cisnął koszulą przed siebie. W tym samym momencie, usłyszał ciche skrzypnięcie drzwi. W ich progu pojawił się blondyn z grymasem na twarzy. W jego oczach Justin dostrzegł cierpienie. Szatyn szybko podniósł się z klęczek i uśmiechnął  się blado do przyjaciela.

       - To naprawdę konieczne? – szepnął cicho blondyn i spuścił wzrok.

       - Malik mnie tu nie chce. Nawet nie przyszedł się pożegnać – stwierdził Justin i spróbował przypomnieć sobie jak wygląda uśmiech, co w końcu mu się udało po kilku paralitycznych skrzywieniach twarzy. Niall jednak znał go na tyle, aby wiedzieć, że nie był to szczery gest.

      - Dobrze wiesz, że on musi to przeczekać. Przejdzie mu – wyjaśnił Niall. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że może to być ostatni raz kiedy się widzą i nie był w stanie się z tym pogodzić. Tak bardzo chciał zatrzymać przy sobie Justina.

       - Zobaczymy się jeszcze kiedyś? – spytał niemrawo, po czym usiadł na brzegu łóżka, tuż obok przyjaciela. – Będę tęsknił.

       - Jasne, że się spotkamy, Niall. Muszę tylko poukładać ten cały bałagan – objął ramieniem przyjaciela. Nie chciał się z nim żegnać. Nigdy tego nie lubił. Pożegnania zawsze były dla niego trudne i często gościły w jego życiu. Horan uniósł na niego zaszklone spojrzenie. – Hej! Nie maż się! To nie koniec! – powiedział z entuzjazmem szatyn, próbując sam przekonać się do swoich słów. – Chyba już pójdę – chwycił za rączki od torby i zarzucił ją na jedno ze swoim ramion. W przejściu wpadł na Zayna, który nawet nie uraczył go jednym spojrzeniem. Justin cicho odchrząknął.

       - Wiesz co Malik? Nie chcę, żeby to się skończyło, ale ty najwyraźniej czujesz się urażony po tym, jak raz dostałeś po gębie… Zawsze jest ten pierwszy raz, wiesz? Wcale nie jesteś twardy, Zayn… - wybuchł. Potok słów, wypływał z jego ust i nie był w stanie ich zatrzymać. Mówił to co myślał. Dawno nie był tak szczery. – To wszystko na twoje życzenie. Żegnaj – ruszył przed siebie, nadsłuchując kroków Malika. Liczył na to, że Zayn za nim ruszy. Bo przecież jeśli komuś na kimś zależy to zrobi się wszystko, aby było dobrze, prawda?

       Był zmuszony otworzyć oczy, gdy ktoś zaczął brutalnie zsuwać z niego kołdrę. W ostatniej chwili zdążył złapać za jej końce i ponownie schował twarz pod grubą pierzyną. Kolejne mocne szarpnięcie sprawiło, że uniósł głowę i mruknął coś niezrozumiałego, niewyspanym głosem. Niespodziewanie rażące światło bezczelnie wdarło się przez zasłonięte dotąd rolety, oślepiając Justina. Mechanicznie zakrył ręką powieki i zaklął siarczyście pod nosem. W końcu zmuszony do tego chłopak, otworzył oczy, przyzwyczajając się do jasności. Wcześniej panowały tutaj egipskie ciemności, co spowodowane było tym, iż Bieber postanowił odizolować się od świata, zasłaniając żaluzję tak, aby choć odrobina światła nie mogła się tutaj przedostać. Jednak jego plany zostania w łóżku do końca życia zostały przerwane przez jego natrętnego brata.

      - Jak to możliwe, że przez siedem godzin nie raczyłeś nawet podnieść swojego tyłka? – mruknął Birecki, siadając na kanapie, tuż naprzeciwko materacu, na którym leżał Justina. Zaczynał poważnie się o niego martwić. Bieber od czasu urwania kontaktu z dawnymi przyjaciółmi kompletnie się wyłączył. Wygasł w nim egoizm i chamstwo, a zamiast tego pojawił się strach. Jake nie umiał dokładnie określić co dzieje się z jego bratem. Wiedział tylko, iż jakaś cząstka szatyna nieodwracalnie się zmieniła. Justin po prostu nie był sobą.

      - Daj wreszcie pospać człowiekowi! – jęknął chłopak, ziewając przeciągle i znów ulokował głowę na poduszce, która delikatnie się wgniotła.

      - Justin, ty przesypiasz całe dnie! To nie jest normalne! Życie toczy się dalej. Z Zaynem, albo bez – stwierdził BRO, przesiadając się na materac. Próbował poklepać brata po ramieniu, jednak ten momentalnie przeczołgał się na ziemię.

      - Mówiłem ci, że masz nie wypowiadać przy mnie tego imienia, okej? – syknął, niczym wąż tuż przed ukąszeniem i wstał z podłogi, otrzepując się z niewidzialnego kurzu. – Ten człowiek dla mnie nie istnieje – dodał nieco łagodniej, otwierając lodówkę i niemal od razu na jednej z półek dostrzegł na wpół pustą butelkę whiskey. Uśmiechnąwszy się półgębkiem, chwycił trunek w dłonie i już miał upić łyk tej magicznej cieczy, która pozwoliłaby mu się odstresować, kiedy Jake cisnął w niego poduszką, powodując, że szklana butelka roztrzaskała się na podłodze. Szatyn zaczął cicho pojękiwać, wykrzywiając twarz w smutnym grymasie.

      - I coś ty narobił? – krzyknął Justina, wymachując rękoma, a później przykucnął przy rozlanym alkoholu. – Nie będę tego sprzątał. A teraz jestem zmuszony wyjść do sklepu. Dzięki, braciszku – posłał mu kpiący uśmiech i przekroczywszy kałużę whisky, ruszył w stronę swojego pokoju. Nie zdążył zrobić kilku kroków, a do jego uszu dobiegł dźwięk jego telefonu, który tym razem wydał mu się jeszcze bardziej irytujący niż dotychczas. Wyminął brata, posyłając mu mordercze spojrzenie i wziął w dłoń komórkę. Ujrzawszy na wyświetlaczu kopertę, informującą go o nowej wiadomości, pokręcił z niechęcią głową. Był przekonany, że operator po raz kolejny będzie próbował wcisnąć mu jakieś durne i nikomu nie potrzebne promocje. Coś jednak mimo wszystko kazało mu odczytać tego esemesa. I jakież było jego zdziwienie, gdy ujrzał nadawcę.

      Justin usiadł na krańcu kanapy, przetwarzając w umyśle przeczytane przed chwilą słowa.

Sam nie był w stanie w to uwierzyć. Po tym wszystkim jedna z ważnych dla niego osób postanowiła się z nim spotkać? Coś tu nie grało. Bieber od czasu kłótni z Malikiem czuł niewyobrażalną pustkę, dlatego nie zamierzał zastanawiać się czy jest to podstęp, czy też nie. Łapał się każdej możliwej szansy. Byleby tylko znów znaleźć się obok nich.

      Zerwał się z miejsca, uświadamiając sobie, że może to być ostatni moment na zjednanie. Wcześniej nie miał zamiaru robić tego ‘’pierwszego kroku’’, ale teraz było mu już wszystko jedno. Tak bardzo pragnął znów stanowić całość z tymi chłopakami i powrócić do czasów, gdy porównywano ich do Trzech muszkieterów, że był gotowy podjąć to ryzyko. Podekscytowany wbiegł do przedpokoju, gdzie znajdowały się jego ubrania. Dokładnie przeszukiwał swoją torbę, aż w końcu natknął się na właściwą marynarkę. Wyciągnął ją ze środka, gładząc dłonią czarny materiał. Następnie wcisnął się w ciemne spodnie i białą koszulę, odpinając dwa górne guziki. Wpadł do łazienki niczym burza, odszukując na półce swoje ulubione perfumy i wylał na siebie prawie cały flakonik. Pierwszy raz próbował ogarnąć się w tak krótkim czasie i szczerze mówiąc szło mu nieźle. Pomijając bałagan jaki za sobą zostawiał.

      Birecki przyglądał mu się z boku, a na jego twarzy wręcz malowała się ciekawość. Nie rozumiał, co musiało być zawarte w tej wiadomości, skoro Justin w mgnieniu oka z śmierdzącego lenia, zamienił się w eleganckiego i schludnego chłopaka. Oczywiście cieszył się niesamowicie, że będzie mógł w końcu odpocząć od krzyczenia na brata. Miał już tego stanowczo dość, ale tylko ten sposób miał jakieś szanse, aby dotrzeć do Biebera.

      - A tobie co? – spytał, widząc jak szatyn wsuwa nogi w jedną z wielu par vansów.

      - Nic – wzruszył ramionami ciemnooki i stanął przed lustrem, uśmiechając się do swojego odbicia. Przeczesał dłonią kasztanowe włosy, co było jego nieodłącznym odruchem, gdy się denerwował, jednocześnie pozostawiając je w jeszcze większym nieładzie. Wyglądał oczywiście uroczo, co sam zdołał dostrzec. – Mam coś do załatwienia, nie czekaj na mnie. – rzucił i spojrzawszy na srebrny zegarek, jaki ozdabiał jego lewą rękę, wyszedł z mieszkania. 

*

Tak oto mamy rozdział 14 i powoli zbliżamy się do końca. Nie wierzę w to. Dawno nie zżyłam się z jakąś moją historią i trudno będzie mi rozstać się z tym blogiem. Jak minęły wam święta, kochani? 

Nie zapominajcie o nowym rozdziale na MENTAL-MESS